چالش هاي غواصي عميق تر و نفوذ طولاني تر و مقادير زيادي گاز تنفسي لازم براي اين پروفيل هاي غواصي و در دسترس بودن سلول هاي سنجش كننده اكسيژن از اواخر دهه 1980 منجر به تجديد علاقه به غواصي مجدد شد. با اندازه گيري دقيق فشار جزئي اكسيژن ، نگهداري و نظارت دقيق مخلوط گاز قابل تنفس در حلقه در هر عمق امكان پذير شد. در اواسط دهه 1990 بازآفريني هاي مدار نيمه بسته براي بازار تفريحي تفريحي و به دنبال آن بازآفرينان مدار بسته در حدود هزاره در دسترس قرار گرفتند. دستگاه هاي شستشوي ضد آب در حال حاضر براي بازارهاي نظامي ، فني و تفريحي توليد مي شوند ، اما همچنان محبوبيت كمتري دارند و از تجهيزات مدار باز نيز گران ترند.
تجهيزات غواصي
دستگاه تنفس
تجهيزات تعريف شده اي كه توسط يك غواص استفاده مي شود ، همان دستگاه غواصي است ، دستگاه تنفسي زير آب كه به غواص اجازه مي دهد هنگام غواصي نفس بكشد و توسط غواص حمل مي شود.
با پايين آمدن فرد ، علاوه بر فشار جوي طبيعي در سطح آب ، فشار هيدرواستاتيك افزايشي تقريباً 1 بار (14.7 پوند در اينچ مربع) براي هر 10 متر عمق (33 فوت) اعمال مي كند. فشار تنفس استنشاق شده بايد فشار اطراف يا محيط را متعادل كند تا تورم ريه ها امكان پذير شود. تنفس هوا در فشار جوي طبيعي از طريق لوله اي زير سه فوت زير آب تقريباً غيرممكن مي شود.
بيشتر غواصي تفريحي با استفاده از نيم ماسك كه چشم و بيني غواص را مي پوشاند و يك دهان براي تأمين گاز تنفسي از دريچه تقاضا يا دستگاه تنفس مجدد انجام مي شود. استنشاق از دهان تنظيم كننده خيلي سريع ماهيت دوم را مي گيرد. ترتيب معمول ديگر ، ماسك صورت كامل است كه چشم ها ، بيني و دهان را مي پوشاند و اغلب به غواص اجازه مي دهد از طريق بيني نفس بكشد. غواصان حرفه اي به احتمال زياد از ماسك هاي صورت كامل استفاده مي كنند كه در صورت از بين رفتن غواص از راه هوايي غواص محافظت مي كنند.
زمين چوگان قديمي در ايمفال ، مانيپور
در مانيپور ، چوگان به طور سنتي با هفت بازيكن در كنار هم بازي مي شود. بازيكنان روي تسويه حساب بومي مانيپوري سوار شده اند كه كمتر از 13 دست (52 اينچ ، 132 سانتي متر) ايستاده است. هيچ ارسال گل وجود ندارد ، و يك بازيكن به سادگي با زدن توپ از دو انتهاي زمين به گل مي رسد. بازيكنان توپ را با ضلع بلند سر پتك مي زنند ، نه انتهاي آن. بازيكنان مجاز به حمل توپ نيستند ، اگرچه مسدود كردن توپ با هر قسمت از بدن به جز دست باز مجاز است. چوب ها از عصا ساخته شده اند و گلوله ها از ريشه هاي بامبو ساخته شده اند. بازيكنان با اتصال سپرهاي چرمي به زين ها و دور بدن خود از پاها محافظت مي كردند.
ريشه هاي اين بازي در مانيپور در پيشگامان اوليه ساگول كانگجي ريشه مي گيرد. اين يكي از سه شكل هاكي در مانيپور بود ، اشكال ديگر هاكي روي زمين (موسوم به khong kangjei) و كشتي هاكي (موسوم به mukna kangjei) بود. آداب و رسوم محلي مانند مراسم متصل به ايبودو مارجينگ ، خداي بالدار اسب چوگان و اپيزودهاي تشريفاتي ايجاد شده در جشنواره لاي هاراوبا ، زندگي پسرش ، خوري فابا ، خداي ورزش چوگان را رقم مي زند.
اينها ممكن است منشأ زودتر از سوابق تاريخي مانيپور باشد. بعداً ، طبق گفته Cheitharol Kumbaba ، يك تواريخ سلطنتي از پادشاه Kangba ، كه خيلي زودتر از Nongda Lairen Pakhangba (33 ميلادي) مانيپور را اداره كرد ، sagol kangjei (كانگجي سوار بر اسب) را معرفي كرد. انجام بازيهاي منظم بيشتر اين بازي در سال 1605 و در زمان پادشاهي خاگمبا تحت قوانين جديد بازي انجام شد. با اين حال اين اولين امپراطور مغول ، بابر ، بود كه اين ورزش را در هند رواج داد و در نهايت تأثير قابل توجهي در انگليس گذاشت.
قبل از سال 1999 ، امتيازات فقط زماني مي توانستند بدست بيايند كه تيمي سرويس دهي كند (گلزني به بيرون) و همه ست ها فقط به 15 امتياز برسند. FIVB قوانين را در سال 1999 تغيير داد (با اعمال تغييرات اجباري در سال 2000) براي استفاده از سيستم امتيازدهي فعلي (كه قبلاً به عنوان سيستم امتياز رالي شناخته مي شد) ، اساساً براي پيش بيني بيشتر طول مسابقه و تماشاي بيشتر بازي - و تلويزيون دوستانه
سال آخر گلزني در مسابقات قهرماني واليبال زنان NCAA Division I سال 2000 بود. اولين امتياز گيري در سال 2001 ، و بازي ها با 30 امتياز از سال 2007 انجام شد. براي فصل 2008 ، بازي ها به "مجموعه" تغيير نام دادند و براي بردن به 25 امتياز كاهش يافت. بيشتر دبيرستانهاي ايالات متحده در سال 2003 به نمره دهي تغيير يافتند و چندين ايالت آن را سال قبل به صورت آزمايشي اجرا كردند.
ليبرو
بازيكن ليبرو در سال 1998 در سطح بين المللي معرفي شد و اولين بار براي مسابقات NCAA در سال 2002 انجام شد. ليبرو بازيكني است كه در مهارت هاي دفاعي تخصص دارد: ليبرو بايد از لباس هم تيمي هاي خود رنگ پيراهن متضادي داشته باشد و وقتي توپ كاملاً از ارتفاع خالص باشد نمي تواند توپ را مسدود يا حمله كند. وقتي توپ در بازي نيست ، ليبرو مي تواند جاي هر بازيكن رديف عقب را بگيرد ، بدون اينكه قبلي از مقامات مطلع شود. اين تعويض در حد مجاز تعويض براي هر تيم مجاز در هر ست محسوب نمي شود ، اگرچه ليبرو را فقط بازيكني كه مي تواند جايگزين كند جايگزين مي كند. بيشتر دبيرستانهاي ايالات متحده موقعيت ليبرو را از سال 2003 تا 2005 اضافه كردند.
ليبرو امروزي اغلب نقش يك تنظيم كننده دوم را به عهده مي گيرد. وقتي تنظيم كننده توپ را حفاري مي كند ، ليبرو معمولاً مسئول توپ دوم است و به سمت مهاجم رديف جلو تنظيم مي شود. ليبرو فقط تحت محدوديت هاي خاص ممكن است به عنوان تنظيم كننده عمل كند. براي ساخت يك مجموعه فوق العاده ، ليبرو بايد پشت خط 3 متري ايستاده باشد (و قدم نگذارد). در غير اين صورت ، نمي توان توپ را از بالاي تور مقابل خط 3 متري مورد حمله قرار داد. گذرگاه كم كاري از هر قسمت دادگاه مجاز است.
ليبرو ، به طور كلي ، ماهرترين بازيكن دفاعي تيم است. همچنين يك برگ رديابي ليبرو وجود دارد كه در آن داوران يا تيم داوري بايد رديابي كنند كه ليبرو براي چه كساني عضو و خارج است. طبق قوانين FIVB ، در ابتداي نمايش دو ليبرو تعيين شده است كه فقط يكي از آنها مي تواند در هر زمان در زمين بازي حضور داشته باشد.
طناب زدن
Roping شامل تعدادي از وقايع بهنگام است كه براساس وظايف واقعي يك گاوچران كارگر انجام مي شود ، كه اغلب مجبور بود گوساله ها و گاوهاي بالغ را براي مارك تجاري ، درمان پزشكي و ساير اهداف اسير كند. لاسو يا لاريات بالاي سر گوساله يا شاخ گاوهاي بالغ پرتاب مي شود و حيوان به روشي كه به اندازه و سن آن ديكته مي شود ايمن مي شود.
طناب زدن گوساله ، همچنين "طناب بستن" ناميده مي شود ، رويدادي است كه يك گوساله توسط يك لاريات دور گردن طناب مي شود ، اسب متوقف مي شود و بر روي طناب قرار مي گيرد در حالي كه گاوچران پياده مي شود ، به سمت گوساله مي دود ، آن را به طرف پرتاب مي كند زمين و سه پا را به هم گره مي زند. (اگر اسب گوساله را بيندازد ، گاوچران بايد وقت خود را از دست بدهد تا گوساله به پا شود تا گاوچران بتواند كار را انجام دهد. كار اسب ثابت نگه داشتن گوساله بر روي طناب است) اين فعاليت هنوز در مزرعه هاي مدرن كار براي مارك ، درمان پزشكي و غيره تمرين مي شود.
طناب زدن تيمي كه "سر و پاشنه" نيز ناميده مي شود ، تنها رويداد ردئو است كه مردان و زنان سوار ممكن است با هم رقابت كنند. دو نفر يك هدايت كامل را ضبط و مهار مي كنند. يك اسب و سواركار ، "سر" ، لاسوهاي شاخ هاي يك فرمان در حال اجرا است ، در حالي كه اسب و سوار ديگر ، "پاشنه بلند" ، دو پاي عقب فرمان را لاس مي زند. هنگامي كه حيوان دستگير شد ، سواران روبروي يكديگر قرار مي گيرند و هدايا را به آرامي بين خود مي كشند ، به طوري كه تعادل خود را از دست مي دهد ، بنابراين در دنياي واقعي اجازه محدوديت براي درمان را مي دهد.
كشتي هدايت - كه به آن "Bulldogging" نيز گفته مي شود ، اين يك رويداد ردئو است كه در آن سوار از اسب خود بر روي يك گوساله مي پرد و با گرفتن شاخ ها آن را به زمين مي كشد. اين احتمالاً خطرناكترين رويداد از نظر جسمي در ردئو براي گاوچران است ، كه ابتدا خطر پريدن از بالاي سر اسب در حال دويدن و از دست دادن هدايت را دارد و يا اينكه هداياي پرتاب شده بالاي سر او ، گاهي اوقات ابتدا شاخ دارد.
بستن بز - معمولاً اتفاقي براي خانمها يا دختران و پسران قبل از نوجواني است ، هنگامي كه سوار سوار شده به طرف بز مي دوزد ، از پياده مي شود ، بز را مي گيرد ، به زمين مي اندازد و به همان روشي مي بندد كه بز گوساله. اين رويداد براي آموزش اصول ساده طناب زدن گوساله بدون نياز به پيچيده تر بودن استفاده از حيوان ، به سواران كوچكتر يا جوان تر نيز طراحي شده است.
پرواز كردن
مانند همه هواپيماها ، پرتاب و فرود به صورت باد انجام مي شود. بال يا با دويدن يا كشيده شدن ، يا باد موجود در جريان هوايي قرار مي گيرد. بال به سمت بالا از خلبان به موقعيتي حركت مي كند كه بتواند مسافر را حمل كند. سپس خلبان از زمين بلند شده و پس از يك دوره ايمني مي تواند در مهار خود بنشيند. برخلاف ********ربازها ، پاراگلايدرها ، مانند گلايدرهاي آويز ، در طول اين روند در هر زمان "پرش" نمي كنند. در مناطق مرتفع دو روش پرتاب استفاده مي شود [20] و يك روش پرتاب كمكي كه در مناطق دشت استفاده مي شود:
پرتاب به جلو
در وزش باد كم ، بال با پرتاب به جلو باد مي شود ، جايي كه خلبان با بال به جلو حركت مي كند تا فشار هوا توليد شده توسط حركت رو به جلو ، بال را باد كند.
اين اغلب آسانتر است ، زيرا خلبان فقط بايد به جلو فرار كند ، اما خلبان نمي تواند بال خود را ببيند تا زماني كه بالاي سر خود قرار بگيرد ، جايي كه بايد قبل از پرتاب در مدت زمان بسيار كوتاهي آن را بررسي كند تا تورم صحيح باشد.
پرتاب معكوس
پرونده: پاراگلايدر رسانه Mam Tor.ogvPlay را راه اندازي مي كند
راه اندازي معكوس پاراگلايدر ، مام تور ، انگليس
در وزش بادهاي بالاتر ، از يك پرتاب معكوس استفاده مي شود ، در حالي كه خلبان رو به بال است تا آن را به حالت پرواز درآورد ، سپس به زير بال بپرد و براي تكميل پرتاب بدود.
پرتاب هاي معكوس داراي مزاياي زيادي نسبت به پرتاب به جلو هستند. بازرسي از بال و بررسي آزاد بودن خطوط هنگام خروج از زمين ساده تر است. در صورت وجود باد ، خلبان را مي توان به سمت بال كشيد و در صورت لغزش خلبان (در مقابل كشيده شدن به عقب) ، مقاومت در برابر اين نيرو مقاومت در برابر اين نيرو را آسان تر و ايمن تر مي كند.
هات بت
دفاع در برابر حملات
دفاع در موي تاي در شش گروه طبقه بندي مي شود:
مسدود كردن - بلوك هاي سخت مدافع براي جلوگيري از اعتصاب در مسير آن بنابراين جلوگيري از رسيدن آن به هدف (به عنوان مثال بلوك شين با جزئيات بيشتر در زير توضيح داده شده است)
Parries - پارتي نرم مدافع براي تغيير جهت حمله (به عنوان مثال ضربه به سمت پايين به يك ضربه) به طوري كه هدف را از دست بدهد
اجتناب - حركت دادن بخشي از بدن از مسير يا محدوده اعتصاب ، بنابراين مدافع در محدوده يك ضد حمله باقي بماند. به عنوان مثال ، مدافع براي جلوگيري از ضربه كم حمله مهاجم ، پاي جلوي خود را به عقب حركت مي دهد ، سپس بلافاصله با يك ضربه محكم و ناگهاني ضربه مي زند. يا ممكن است مدافع سر خود را از بالاي ضربه محكم و ناگهاني مهاجم عقب بگذارد و سپس با ضربه جانبي ضد حمله كند.
يك كلينچ صحيح همچنين شامل فشار بازوهاي جنگنده به استخوان يقه حريف در حالي كه دست ها به جاي گردن حريف دور سر حريف هستند. روش كلي براي بيرون آمدن از يك كلينچ فشار دادن سر حريف به عقب يا آرنج آنها است ، زيرا كلينچ نياز دارد كه هر دو شركت كننده بسيار نزديك به يكديگر باشند. علاوه بر اين ، كلينچر غير مسلط مي تواند سعي كند بازوي خود را در زير و داخل كلچ حريف "شنا" كند ، و كلينچر غير مسلط قبلي را به عنوان كلينچر غالب ايجاد كند.
موي تاي چندين گزينه ديگر از كلينچ يا chap kho [tɕàp kʰɔː] دارد ، از جمله:
بازوي دست: يك يا هر دو دست ، داخل بازوي (هاي) مدافع را كنترل مي كند و در صورت آزاد بودن دست دوم ، در وضعيت كلينيك جلو قرار دارد. اين كلينچ براي كنترل مختصر حريف قبل از وارد آوردن ضربه يا پرتاب زانو استفاده مي شود
كلينچ كناري: يك بازو با فشار دادن شانه مهاجم به داخل گودال بازوي مدافع از پشت جلوي مدافع عبور مي كند و بازوي ديگر از پشت پشت عبور مي كند كه به مهاجم اجازه مي دهد ضربه هاي زانو را به پشت مدافع وارد كند يا مدافع را به راحتي پرتاب كند.
low clach: هر دو بازوي كنترل از زير بازوهاي مدافع عبور مي كنند ، كه به طور كلي توسط كمتر از دو حريف استفاده مي شود.
swan-neck: از يك دست در پشت گردن براي كوتاه كردن حريف قبل از اعتصاب استفاده مي شود.
بازيكنان ، تجهيزات و مسئولان
هر تيم حداكثر از يازده بازيكن (به استثناي بازيكنان تعويضي) تشكيل شده است كه يكي از آنها بايد دروازه بان باشد. قوانين مسابقه ممكن است حداقل تعداد بازيكنان مورد نياز براي تشكيل يك تيم را بيان كند ، كه معمولاً 7 نفر است. دروازه بان ها تنها بازيكناني هستند كه مي توانند با دست يا بازو توپ بازي كنند ، به شرطي كه اين كار را در محوطه جريمه مقابل دروازه خود انجام دهند. اگرچه موقعيت هاي مختلفي وجود دارد كه بازيكنان خارج از خانه (غير دروازه بان) به طور استراتژيك توسط يك مربي قرار مي گيرند ، اما اين موقعيت ها توسط قوانين تعريف نشده و لازم نيست.
تجهيزات اوليه يا پخش كننده هاي لباس مورد نياز براي پوشيدن شامل پيراهن ، شلوارك ، جوراب ، كفش و محافظ مخصوص كف پوش مي باشد. يك حامي ورزشي و يك كاپ محافظ براي بازيكنان مرد توسط متخصصان و متخصصان پزشكي بسيار توصيه مي شود. پوشش سر از تجهيزات اساسي مورد نياز نيست ، اما امروزه بازيكنان مي توانند براي محافظت از خود در برابر آسيب سر ، آن را بپوشند. بازيكنان از پوشيدن يا استفاده از هرچيزي كه براي خودشان يا بازيكن ديگري خطرناك است مانند جواهرات يا ساعت ممنوع است. دروازه بان بايد لباسي بپوشد كه به راحتي از لباس ديگر بازيكنان و مسئولان مسابقه قابل تشخيص باشد
تعدادي از بازيكنان ممكن است در طول بازي با بازيكنان جايگزين جايگزين شوند. حداكثر تعداد تعويض مجاز در اكثر بازيهاي رقابتي ليگ بين المللي و داخلي سه بار در نود دقيقه است كه در صورت ادامه بازي به وقت اضافي به هر تيم يك بار ديگر داده مي شود ، اگرچه تعداد مجاز در مسابقات ديگر يا در بازيهاي دوستانه متفاوت است.
دلايل عمده تعويض عبارتند از آسيب ديدگي ، خستگي ، بي نتيجه بودن ، تعويض تاكتيكي يا زمان سنجي در پايان يك بازي كاملاً آماده. در مسابقات استاندارد بزرگسالان ، بازيكني كه تعويض شده ممكن است در يك مسابقه شركت نكند. IFAB توصيه مي كند "اگر در هر دو تيم كمتر از هفت بازيكن وجود داشته باشد ، يك مسابقه نبايد ادامه يابد". هر تصميمي درمورد امتيازات اعطا شده براي بازيهاي متروكه به عهده اتحاديه هاي فوتبال جداگانه است.
بحث ورزش المپيك
در اوايل دهه 2000 ، IFBB سعي داشت بدن سازي را به عنوان يك ورزش المپيكي در آورد. در سال 2000 عضويت كامل IOC را بدست آورد و در تلاش بود تا به عنوان يك نمايش در المپيك تأييد شود كه اميدوار است منجر به افزودن آن به عنوان يك مسابقه كامل شود. اين اتفاق نيفتاد و شناختن المپيك براي بدن سازي همچنان بحث برانگيز است زيرا بسياري معتقدند كه بدن سازي يك ورزش نيست.
بدن سازي حرفه اي
آقاي سه بار المپيا فرانك زين ، گفت كه به دليل تمركز دقيق بر تقارن و تناسب ، بزرگترين هيكل را در تاريخ بدن سازي دارد
در صنعت بدن سازي مدرن ، اصطلاح "حرفه اي" به طور كلي به معناي بدنساز است كه به عنوان آماتور در مسابقات مقدماتي برنده شده و از سازمان مربوطه "كارت حرفه اي" كسب كرده است. حرفه اي ها حق رقابت در مسابقاتي را دارند كه شامل جوايز پولي است. كارت طرفداري همچنين ورزشكار را از شركت در فدراسيون هايي غير از فدراسيون كه از آنها كارت حرفه اي دريافت كرده اند منع مي كند. بسته به ميزان موفقيت ، اين بدنسازان ممكن است غرامت پولي از اسپانسرها دريافت كنند ، دقيقاً مانند ورزشكاران ساير ورزش ها.
بدن سازي طبيعي
با توجه به نگراني هاي روزافزون در مورد هزينه هاي زياد ، پيامدهاي سلامتي و غيرقانوني بودن برخي از استروئيدها ، بسياري از سازمان ها در پاسخ تشكيل شده اند و خود را "طبيعي" مسابقات بدن سازي مي دانند. علاوه بر نگراني هاي ذكر شده ، بسياري از مروجان بدن سازي سعي در از بين بردن تصور "عوام فريبانه" دارند كه عموم مردم در مورد بدن سازي دارند و با درج ناميدن رقبايي كه به نظر مي رسد فيزيك آنها بسيار بيشتر قابل دستيابي است و با موفقيت مخاطبان اصلي را در ورزش بدن سازي معرفي مي كنند. واقع بين
خرلامپيف را اغلب "پدر سامبو" مي نامند. اين ممكن است تا حد زيادي معناشناسي باشد زيرا فقط وي داراي ماندگاري و ارتباط سياسي با هنر بود تا وقتي كه سيستم جديد "سامبو" نامگذاري شد. با اين حال ، مانور سياسي خارلمپيف مسئوليت پذيرفتن سامبو توسط كميته ورزش اتحاد جماهير شوروي سوسو به عنوان ورزش رزمي رسمي اتحاد جماهير شوروي در سال 1938 است - قطعاً "تولد" سامبو. بنابراين ، به طور دقيق تر ، مي توان خارلامپيف را پدر سامبو "ورزشي" دانست.
اسپيريدونوف اولين كسي بود كه اشاره به سيستم جديد را با نامي مشابه "سامبو" آغاز كرد. وي سرانجام سبكي نرمتر به نام ساموز را ايجاد كرد كه مي توانست توسط تمرين كنندگان كوچكتر و ضعيف تر و يا حتي سربازان و مأموران مخفي زخمي استفاده شود. الهام اسپيريدونوف براي توسعه "ساموز" ناشي از آسيب سرنيزه اي او در جنگ جهاني اول بود ، كه بازوي چپ وي و در نتيجه توانايي او براي تمرين كشتي را محدود كرد. نسخه هاي تصفيه شده سامبو امروزه نيز مورد استفاده قرار مي گيرند يا با برنامه هاي خاص سامبو تركيب مي شوند تا نياز كماندوهاي روسي را برآورده كنند.
در حال رسيدن به يك وضعيت ورزشي المپيك
پس از شناخته شدن توسط FILA (از سپتامبر 2014 به عنوان كشتي جهاني جهاني شناخته شده است) در سال 1968 ، توسط اتحاديه ملي آماتوري ورزشكاران آمريكا در سال 1972 ، و پس از قرار گرفتن در برنامه مسابقات جهاني كشتي 1973 همراه با كشتي هاي يوناني و رومي و آزاد ( كه در واقع ورزش هاي المپيك هستند ،) سامبو به سرعت در حال تلاش براي تبديل شدن به يك ورزش المپيكي بود.
اولين جام جهاني در سال 1969 برگزار شد. دون كورتيس ، عضو كميته كشتي المپيك ايالات متحده ، در سال 1975 پيش بيني كرده بود كه روس ها كشتي سامبو را در برنامه المپيك 1980 در مسكو معرفي مي كنند. در سال 1975 اولين مسابقات قهرماني ملي سامبو ايالات متحده در Mesa ، آريزونا برگزار شد ، در سال 1977 همراه با G.R.
و آزاد در اولين مسابقات كشتي پان آمريكايي در مكزيكوسيتي و در برنامه فستيوال المپيك 1983 آمريكا و بازيهاي پان آمريكايي 1983 گنجانده شد (رويداد پان آمريكايي 1983 در كاراكاس اولين و متعاقباً آخرين نسخه سامبو در بازيهاي Pan Am.) در سال 1979 كميته ملي AAU سامبو چندين جايزه سالانه براي بزرگداشت افراد برجسته در ورزش كشتي سامبو ايجاد كرد. در دهه 1980 به بازيهاي پان آمريكا ، جشنواره ملي ورزش و برنامه المپيك نوجوانان AAU وارد شده است.