زمين چوگان قديمي در ايمفال ، مانيپور
در مانيپور ، چوگان به طور سنتي با هفت بازيكن در كنار هم بازي مي شود. بازيكنان روي تسويه حساب بومي مانيپوري سوار شده اند كه كمتر از 13 دست (52 اينچ ، 132 سانتي متر) ايستاده است. هيچ ارسال گل وجود ندارد ، و يك بازيكن به سادگي با زدن توپ از دو انتهاي زمين به گل مي رسد. بازيكنان توپ را با ضلع بلند سر پتك مي زنند ، نه انتهاي آن. بازيكنان مجاز به حمل توپ نيستند ، اگرچه مسدود كردن توپ با هر قسمت از بدن به جز دست باز مجاز است. چوب ها از عصا ساخته شده اند و گلوله ها از ريشه هاي بامبو ساخته شده اند. بازيكنان با اتصال سپرهاي چرمي به زين ها و دور بدن خود از پاها محافظت مي كردند.
ريشه هاي اين بازي در مانيپور در پيشگامان اوليه ساگول كانگجي ريشه مي گيرد. اين يكي از سه شكل هاكي در مانيپور بود ، اشكال ديگر هاكي روي زمين (موسوم به khong kangjei) و كشتي هاكي (موسوم به mukna kangjei) بود. آداب و رسوم محلي مانند مراسم متصل به ايبودو مارجينگ ، خداي بالدار اسب چوگان و اپيزودهاي تشريفاتي ايجاد شده در جشنواره لاي هاراوبا ، زندگي پسرش ، خوري فابا ، خداي ورزش چوگان را رقم مي زند.
اينها ممكن است منشأ زودتر از سوابق تاريخي مانيپور باشد. بعداً ، طبق گفته Cheitharol Kumbaba ، يك تواريخ سلطنتي از پادشاه Kangba ، كه خيلي زودتر از Nongda Lairen Pakhangba (33 ميلادي) مانيپور را اداره كرد ، sagol kangjei (كانگجي سوار بر اسب) را معرفي كرد. انجام بازيهاي منظم بيشتر اين بازي در سال 1605 و در زمان پادشاهي خاگمبا تحت قوانين جديد بازي انجام شد. با اين حال اين اولين امپراطور مغول ، بابر ، بود كه اين ورزش را در هند رواج داد و در نهايت تأثير قابل توجهي در انگليس گذاشت.